Mijn vader had vroeger een langspeelplaat van de dichter Dylan Thomas, waarop die zijn eigen werk voordraagt. Op de cover een foto van de dichter met één voet in het graf en één hand aan een fles whiskey. Zijn stem had iets bezwerends gedragens: dreigend maar ook zangerig.
Jaren later zat ik in de poezieklas van Schrijversvakschool 't Colofon en daar werd 'Do not go gentle into that good night' behandeld en afgespeeld, door de dichter zelf voorgedragen. Ik dacht, toen ik die opname hoorde: 'het is net of hij zingt, in een toonsoort ook. Ik wed dat ik hem zou kunnen begeleiden op piano. Misschien eenmaal een modulatie.' Ik probeerde het uit en hij bleek te spreken in A mineur en ik kon hem gewoon zonder modulatie in die toonsoort begeleiden. Sterker nog: als ik dat deed werd hij de zanger van een lied, dat door mij werd begeleid. Ik ben dat stuk gaan uitvoeren in mijn eerste solo-theatershow na Intermezzo, in 1998-1990 Boom Boom Heart.
Na afloop van een van de voorstellingen kwamen er een jongere naar me toe die technisch geïnteresseerd was. Hij vroeg welke plug-in ik had gebruikt om 'de piano' uit dat lied weg te filteren, ten einde het zelf te kunnen begeleiden? De piano zat blijkbaar zo gegoten dat de a-capella versie zonder begeleiding ondenkbaar was geworden. Een compliment, dus. Luister zelf maar: Dylan Thomas, op zijn beurt weer in een ode aan zijn vader, die hij op het hart drukt om zich niet zonder slag of stoot over te geven aan de dood.
Het lied is door mijzelve begeleid op piano, live in Bellevue, Amsterdam. Ik zat daar alleen en Dylan was een sample en zat onder de hoogste A op het keyboard, A'''. Zoals je hoort moest ik er in het voorspel eerst helemaal naartoe wandelen.
Dylan and I and the others
Reactie plaatsen
Reacties